جولین اشنابل پیش از آن‌که به عنوان فیلم‌سازی سرشناس شناخته شود، نقاشی صاحب‌سبک به حساب می‌آمد و مجموعه نقاشی‌هایش در دهه ۸۰ میلادی مورد توجه قرار گرفت و بیش از هر چیزی به خاطر خلق تابلوهایی در ابعاد بزرگ از تکه‌های شکسته بشقاب‌های سرامیکی معروف شد و لقب نقاش «کاسه بشقابی» را به خود اختصاص داد و دیوید لینچ از او به عنوان یکی از نقاشان مؤثر بر کارش نام برد. بنابراین وقتی قدم در دنیای سینما گذاشت، به سراغ ساختن آثاری بیوگرافیک درباره شخصیت‌هایی رفت که با هنر سروکار دارند؛ با خلق کردن، با آفرینش. از این‌رو نخستین فیلمش درباره یک نقاش آمریکایی آفریقایی‌تبار است که به خاطر دیوار‌نگاره‌هایش شهرت دارد و در تازه‌ترین اثرش نیز به سراغ ونسان ون‌گوگ می‌رود که از مهم‌ترین نقاشان جهان محسوب می‌شود. او هرچند همچون فرنان لژه و من ری از دنیای نقاشی به عالم سینما قدم گذاشته و فیلم‌هایی درباره زندگی شخصیت‌های مهم و معروف ساخته، اما همواره به دنبال این بوده است که به واسطه سبک بصری منحصربه‌فردش در کار با حرکات و زوایای دوربین و بافت و رنگ و نور و ترکیب‌بندی تصویر نشان دهد چطور شاهکارهای هنری به وجود آمدند و بر جهان تأثیر گذاشتند و جاودانه شدند و از این‌رو با آثار بیوگرافیک متفاوتی در کارنامه سینمایی‌اش روبه‌رو هستیم که می‌کوشد به جای روایت پرفرازوفرود زندگی هنرمندان، به دنیای درونی و ذهنی آن‌ها نزدیک شود تا ما ببینیم آن‌ها چطور دنیا را می‌نگریستند و چگونه دریافت‌هایشان را به هنر بدل می‌ساختند.