هونگ سانگ سو، فیلم‌ساز شاخص کره جنوبی، اساساً کارگردان پرکاری به حساب می‌آید که با سرعتی اعجاب‌آور فیلم می‌سازد و عادت دارد سالی دو یا سه فیلم تولید کند. مهم‌ترین ویژگی سینمای او این است که یک موقعیت ثابت، تکراری و آشنا را هر بار با بداعت و نوآوری‌های کوچک و اندک بسط و گسترش می‌دهد و روایت تازه‌ای پیرامون آن می‌سازد و از زاویه دید متفاوتی می‌کاود. ایده‌های او بسیار ساده، ابتدایی و معمولی هستند که به‌راحتی به ذهن هر کسی می‌رسد، اما او بدون دست زدن به بازی‌های عجیب فرمالیستی، داستان‌های عمیق و تأمل‌برانگیز و تکان‌دهنده‌ای را پیرامون آن‌ها شکل می‌دهد و پرسش‌های اخلاقی و چالش‌های انسانی و کشمکش‌های عاطفی پیچیده‌ای را از دل همان قصه‌های ظاهراً ساده و کوچک طرح می‌کند. از این جهت فیلم‌هایش نمونه‌هایی شگفت‌انگیز پیرامون رمز و راز قصه‌گویی به حساب می‌آید که چطور می‌توان یک داستان تکراری را بارها تعریف کرد و هم‌چنان تازه و باطراوت به نظر برسد و هر بار درک و دریافت ما را از یک موضوع ثابت تغییر دهد. استفاده از مکان‌های مشترک، بازیگران غالباً تکراری، درون‌مایه ثابت مبتنی بر رابطه زن و مرد، روایت آشنای بدون جذابیت‌های متعارف دراماتیک، زوم‌های ناگهانی، قاب‌های همواره تخت و بی‌عمق و ریتم کند و یکنواخت این حس را به وجود می‌آورد که انگار داستان‌ها از دل هم برمی‌آیند و شخصیت‌ها مابه‌ازای یکدیگرند و آثارش اپیزودهایی از یک فیلم بلند بی‌پایان هستند که گویی بر ابدی بودن قصه‌ها گواهی می‌دهند.